کمک های بلاعوض به فناوری استرالیا کمک نمی کند، اما اصلاحات ثبت اختراع می تواند

یان مک فارلین، وزیر صنعت، این ایده را مطرح کرده است که کمک های مالی دولتی به تعداد پتنت هایی که یک دانشگاه ثبت می کند، به جای مقالاتی که منتشر می شود، مرتبط است.

این پیشنهاد در زمانی ارائه می‌شود که استرالیا به‌سرعت در توسعه محصولات فناوری برای صادرات با وجود تمام مشوق‌های دولت فدرال در زمینه امتیازات مالیاتی تحقیق و توسعه، سرمایه‌های مخاطره‌آمیز، کمک‌های بلاعوض به صنعت و دانشگاه‌ها با هدف نتایج تجاری‌سازی‌شده، در حال عقب‌گردی است.

بین سال‌های 2001 تا 2011، تولید ناخالص داخلی استرالیا 270 درصد رشد کرد، در حالی که صادرات فناوری‌های پیشرفته تنها 40 درصد رشد کرد. در سال 2011 صادرات فناوری پیشرفته تنها 1.5 درصد از کل صادرات را تشکیل می داد.

دلیل؟ ما تقریباً هیچ شرکت بزرگی نداریم که راه حل های فناوری را به بازارهای جهانی صادر کند. بدون سرمایه‌گذاری شرکت‌های بزرگ و ترویج راه‌حل‌های فناوری، نمی‌توان بخش فناوری پر رونقی داشت، زیرا شرکت‌های بزرگ، مانند درختان بزرگ در جنگل‌های بارانی، انواع پوشش‌های سطح بالا و پشتیبانی سطح زمین را برای بخش فناوری فراهم می‌کنند.

سابقه تاسف بار ثبت اختراع استرالیا

20 شرکت بزرگ فهرست شده استرالیا فقط 3400 حق ثبت اختراع بین آنها دارند. سیزده مورد از این شرکت ها در مجموع کمتر از 20 پتنت دارند. در مقایسه، 20 شرکت بزرگ فهرست شده ایالات متحده، صدها هزار حق ثبت اختراع دارند و مجموعاً بیش از 20000 پتنت در سال ثبت می کنند. گوگل به تنهایی صاحب 51000 پتنت و IBM نیز همین تعداد را دارد.

این اختلاف بین شرکت های استرالیایی و ایالات متحده در درجه اول به دلیل تمرکز شرکت های بزرگ استرالیایی بر بهره برداری از سهم “حفاظت شده” خود در بازار محلی به جای صادرات راه حل های فناوری است.

این تعصب در برابر نوآوری یک اثر ضربه‌ای دارد که در کل اقتصاد ما جریان دارد، تا SMEها و دانشگاه‌های ما. علیرغم ادعاهای مخالف، دانشگاه های ما فاقد ابداع مفید هستند. این را در نظر بگیرید؛ در سال 2008 دانشگاه ها و سازمان های تحقیقاتی استرالیا موفق به انتشار 3.18 درصد از انتشارات تحقیقاتی جهان شدند، اما تنها 0.15 درصد از پرونده های ثبت اختراع جهان تخمین زده می شود.

نگرانی بیشتر این است که در سال 2010 حدود 220000 پتنت در ایالات متحده اعطا شد در حالی که تنها 16000 در استرالیا اعطا شد. صاحبان حدود 204000 پتنت ایالات متحده نمی توانند از ثبت اختراع مشابه استرالیایی خود خسته شوند. دلیل آن این است که پتنت های استرالیا به دلیل مشکلات در اجرای حقوق ثبت اختراع در استرالیا و جریمه های مالی پایین برای نقض حق اختراع، ارزش تجاری کمی دارند.

این امر در این واقعیت منعکس می شود که 80٪ موارد شناخته شده نقض حق اختراع در استرالیا توسط صاحبان پتنت پیگیری نمی شود. علاوه بر این، صاحبان یک سوم کل پتنت های استرالیا از نقض حق اختراع آگاه هستند و با این حال کمتر از نیم درصد (در سال) از پتنت های استرالیا موضوع اجرای دادگاه است. اینها نشانه های یک سیستم ثبت اختراع نیست که به خوبی کار کند!

در اینباره چکاری می توانیم بکنیم؟ مشوق‌های دولتی، با هدف دانشگاه‌ها، CSIRO، SMEs یا سرمایه‌گذاری خطرپذیر، هیچ تاثیری نخواهد داشت تا زمانی که متوجه شویم چگونه برخی از شرکت‌های بزرگ‌تر خود را وارد بازی نوآوری کنیم. و ما یک انتخاب سلاح درست در مقابل خود داریم، سیستم ثبت اختراع، که می تواند به عنوان یک دارایی بسیار “تنبل” در نظر گرفته شود. کاری که ما باید انجام دهیم این است که پتنت ها را به عنوان دارایی ارزشمندتر کنیم و ایجاد و مالکیت پتنت ها را ارزان تر کنیم. ما می توانیم این کار را با انجام سه مرحله بسیار ساده انجام دهیم.

تعمیر سیستم

اولاً، ارزش پتنت های استرالیا را می توان با کاهش هزینه های اجرای حق ثبت اختراع و افزایش جوایز برای اجرای موفق ثبت اختراع افزایش داد. خیلی ساده ما باید دادگاه های خود را بسیار شبیه به ایالات متحده کنیم، جایی که خسارات ناشی از نقض حق اختراع بالا است و هزینه های دادگاه به طرف های بازنده تعلق نمی گیرد. موفقیت در این تلاش ها با ظهور وکلای احتمالی برای اجرای حق ثبت اختراع سنجیده می شود.

اگر این تغییرات ایجاد شود، مدت زیادی طول نمی کشد تا شرکت های استرالیایی موضوع اجرای پتنت شوند. سپس هیئت مدیره این شرکت ها را بر روی موقعیت های ثبت اختراع خود متمرکز می کند. آنها سپس با سرمایه‌گذاری در توسعه داخلی پتنت‌ها، صدور مجوز از سایر طرف‌ها، خرید پتنت، پیوستن به صندوق‌های پتنت دفاعی و مواردی از این دست، برای محافظت از خود اقدام می‌کنند.

جعبه ثبت اختراع می تواند در استرالیا کار کند

در مرحله دوم، ما باید یک طرح “جعبه ثبت اختراع” را معرفی کنیم که در آن معافیت مالیاتی به شرکت ها برای فروش محصولات یا خدماتی که توسط پتنت ها محافظت می شوند، داده می شود. جعبه اختراع یکی از دو مشوق مالیاتی اصلی برای توسعه فناوری جدید است. دیگری امتیاز مالیات تحقیق و توسعه است. سیستم‌های امتیازات مالیاتی تحقیق و توسعه و جعبه اختراع را کنار هم قرار دهید تا سرمایه‌گذاری در توسعه و تجاری‌سازی پلتفرم‌های فناوری جدید با کیفیت بالاتر را تشویق کند.

یک طرح جعبه ثبت اختراع می تواند با دقت ساخته شود تا از دام هایی که در کشورهای دیگر دیده می شود جلوگیری شود . مهمتر از همه، طرح جعبه ثبت اختراع باید برای مواردی که تحقیق و توسعه اصلی پشت اختراعات در استرالیا انجام می شود و جایی که پتنت ها متعلق به شرکتی است که مدعی معافیت مالیاتی است، رزرو شود. همچنین باید یک فرآیند ممیزی وجود داشته باشد تا اطمینان حاصل شود که محصولات مربوط به ادعای مالیات جعبه ثبت اختراع به جای برخی ادعاهای فرعی حق اختراع که برای موفقیت بازار محصول مرکزی نیستند، از حمایت قابل توجهی از حق اختراع برخوردار هستند.

اگر طرح جعبه ثبت اختراع معرفی می شد، شرکت های بزرگ استرالیا بلافاصله به دنبال ابزارهایی برای نوآوری می شدند تا بتوانند مشوق مالیاتی جعبه اختراع را درخواست کنند. نتیجه نهایی این تلاش‌های تحقیق و توسعه، محصولات و خدمات پیشرو در جهان با پتانسیل صادرات خواهد بود.

درخواست ثبت اختراع بخشی از فرآیند تحقیق و توسعه است

ثالثاً، رفتار مالیاتی عمومی هزینه های ثبت اختراع هیچ تمایزی بین روند توسعه و درخواست ثبت اختراع و هزینه های نگهداری مربوط به اختراعات اعطا شده ایجاد نمی کند. همه آنها مخارج سرمایه ای هستند.

اما، مانند مخارج تحقیقاتی، هر گونه هزینه درخواست ثبت اختراع به شدت حدس و گمان است زیرا هیچ اطمینانی وجود ندارد که منافع اقتصادی آتی به واحدی که صاحب یک درخواست ثبت اختراع است سرازیر شود. از آنجایی که درخواست‌های ثبت اختراع قبل از اعطای حق اختراع ارزشی ندارند، من یک روش مالیاتی برای اختراعات پیشنهاد می‌کنم که اجازه می‌دهد تمام هزینه‌های ثبت اختراع برای مقاصد مالیاتی هزینه شود تا زمانی که یک حق اختراع (در یک حوزه قضایی) اعطا شود و پس از آن هزینه‌های بیشتر (نگهداری بیش از حد) عمر یک پتنت) باید به عنوان هزینه های سرمایه ای در نظر گرفته شود.

من فراتر می روم و اجازه می دهم هزینه های مرتبط با درخواست های ثبت اختراع برای امتیاز مالیات تحقیق و توسعه واجد شرایط باشند. این یک عامل کلیدی برای وارد کردن فرآیند ثبت اختراع به فرآیند تحقیق و توسعه خواهد بود، جایی که به آن تعلق دارد اما اغلب در آنجا شکست می خورد. در نظر گرفتن هزینه های درخواست ثبت اختراع به عنوان هزینه های تحقیق و توسعه، هزینه های درک شده و خطرات ثبت اختراع را کاهش می دهد و از این رو هم نوآوری و هم ثبت اختراع را تشویق می کند.

این خلاصه ای از یک قطعه طولانی تر است که در اینجا منتشر شده است .