4.1. تله گذار

چگونه می توان توضیح داد که برخی از کشورها برای مدتی سریع رشد می کنند و در نتیجه (حداقل تا حدودی) با کشورهای پیشرفته تر گیر می افتند، اما پس از آن در مقطعی از همگرایی متوقف می شوند و وارد دوره های رشد پایین می شوند؟ یکی از نمونه های بارز آرژانتین است. در سال 1890، آرژانتین از سرانه تولید ناخالص داخلی تقریباً 40 درصد تولید ناخالص داخلی ایالات متحده برخوردار بود که آن را به کشوری با درآمد متوسط ​​تبدیل کرد. این سطح سه برابر تولید ناخالص داخلی سرانه برزیل و کلمبیا و معادل ژاپن در آن زمان بود. آرژانتین تا دهه 1930 این سطح 40 درصد از تولید ناخالص داخلی سرانه ایالات متحده را حفظ کرد. به طور دقیق، آزمایش چاو (یک آزمون آماری) یک وقفه را در حدود سال 1938 نشان می دهد، پس از آن بهره وری آرژانتین نسبت به بهره وری آمریکا تقریباً 21 درصد در سال کاهش می یابد. چه چیزی این سقوط را توضیح می دهد؟

اخیراً، ژاپن بین جنگ جهانی دوم و اواخر سال 1980 رشد بسیار سریعی را تجربه کرده است، اما از آن زمان تاکنون رشد بسیار کندی را تجربه کرده است. به طور مشابه، فرانسه بین سال‌های 1945 و 1973 رشد سریعی را تجربه کرد (به اصطلاح *Trente Glorieuses*) اما پس از آن رشد کند شد.

نظریه رشد شومپیتری توضیح زیر را ارائه می دهد. برخی از کشورها یا نهادهایی داشتند یا سیاست هایی (به ویژه جایگزینی واردات) را به اجرا درآورده بودند که با انباشت سرمایه و عقب نشینی اقتصادی به رشد کمک می کرد. با این حال، آنها نهادهای خود را طوری تطبیق ندادند تا بتوانند به اقتصادهای نوآور تبدیل شوند. همانطور که در کار مشترک با Daron Acemoglu و Fabrizio Zilibotti نشان داده شد، هر چه سطح توسعه در یک کشور بیشتر باشد – یعنی هر چه به مرز فناوری نزدیکتر شود – نقش نوآوری پیشرفته به عنوان موتور رشد، جایگزینی انباشت و انباشت بیشتر خواهد شد. پیشرفت تکنولوژیک (Acemoglu et al. [2006]).

ژاپن، جایی که دولت همیشه رقابت را به شدت کنترل می‌کند، نمونه‌ای گویا است: وزارت اقتصاد، تجارت و صنعت ژاپن (MITI) تعداد مجوزهای واردات را محدود می‌کند و دولت به سرمایه‌گذاری کنسرسیوم‌های صنعتی-مالی بزرگ معروف به keiretsu یارانه می‌دهد . بنابراین تعجب آور نیست که رشد ژاپن از سال 1945 تا 1985 از سطح بسیار بالایی که در بین سال های 1945 تا 1985 وجود داشته است – که باعث حسادت سایر کشورهای توسعه یافته شده است – از سال 1985 به بعد به سطح بسیار پایینی رسیده است.

در بخش قبل به شواهدی اشاره کردیم که نشان می‌دهد رقابت و ورود آزاد باید در شرکت‌های مرزی‌تر رشد بیشتری داشته باشد، که به این معنی است که آنها باید در کشورهای پیشرفته‌تر رشد بیشتری داشته باشند، زیرا آن‌ها نسبت بیشتری از شرکت‌های مرزی دارند. شرکت های مرزی به طور مشابه، Acemoglu و همکاران. [2006] با استفاده از پانل بین کشوری بیش از 100 کشور در دوره 1960-2000 نشان داد که:

1. با نزدیک شدن یک کشور به مرزهای جهانی در شرایطی که باز بودن پایین است، متوسط ​​رشد باید با سرعت بیشتری کاهش یابد.
2. با نزدیک شدن کشور به مرزهای مرزی، موانع بالای ورود به طور فزاینده ای برای رشد مضر می شوند.

این دو تمرین تجربی به اهمیت تعامل نهادها یا سیاست‌ها با متغیرهای فناوری در رگرسیون‌های رشد اشاره می‌کنند: باز بودن به ویژه در کشورهایی که به مرزهای فناوری نزدیک‌تر هستند، رشد را افزایش می‌دهد. ورود در کشورها یا بخش‌هایی که به مرزهای فناوری نزدیک‌تر هستند، رشد بیشتری دارد.

به طور مشابه، تا جایی که نوآوری مرزی بیشتر از آموزش پژوهشی استفاده می کند تا تقلید، پیش بینی این است که هر چه یک اقتصاد مرزی تر باشد، رشد بیشتری در این اقتصاد به آموزش پژوهشی متکی است. آغیون و همکاران [2009b] نشان داد که آموزش از نوع پژوهشی همیشه در ایالت های ایالات متحده که دارای مرزهای مرزی هستند بیشتر رشد می کند، در حالی که تاکید بیشتر بر کالج های دو ساله در ایالت های ایالات متحده که کمتر از مرز بهره وری هستند باعث افزایش رشد می شود.

4.2. مناظره درباره «رکود سکولار»

در سال 1938، آلوین هانسن، اقتصاددان، در سخنرانی ریاست جمهوری خود در برابر انجمن اقتصادی آمریکا توضیح داد که به نظر او، ایالات متحده در بلندمدت با رشد ضعیف غیرقابل اجتنابی مواجه است (هانسن [1939]). ملت تازه از رکود بزرگ خارج شده بود و هانسن پیش بینی جنگ جهانی دیگری را نداشت که باعث افزایش هزینه های عمومی و در نتیجه تقاضای کل شود.

از آن زمان، ما بحران مالی بزرگ دیگری را تجربه کرده‌ایم، بحران سال 2007، که لری سامرز و دیگران را وادار کرد تا اصطلاح «رکود سکولار» را احیا کنند تا وضعیتی را توصیف کنند که آن‌ها با وضعیت توصیف شده توسط هانسن در سال 1938 (سامرز [2013]) آشنا شدند. . استدلال سامرز این است که تقاضای سرمایه گذاری به قدری ضعیف بود که نرخ های بهره منفی برای بازگشت به اشتغال کامل ضروری بود.

با این حال رابرت گوردون معتقد است که خطر رکود سکولار منعکس کننده یک مشکل عرضه است (گوردون [2012]). گوردون پیشنهاد می کند که عصر نوآوری های بزرگ گذشته است. او از استعاره درخت میوه استفاده می کند: میوه کم آویز بهترین است. پس از آن میوه سخت تر و آبدارتر می شود.

به عنوان مثال، ورود بوئینگ 707 به بازار در سال 1958 نشان دهنده پایان پیشرفت در مدت زمان سفر هوایی بود. تا آن زمان، زمان سفر به طور تصاعدی کاهش یافته بود. از آن زمان، نه تنها زمان سفر کاهش یافته است، بلکه در واقع به دلیل اثرات ترکیبی صرفه جویی در انرژی و بهینه سازی هزینه افزایش یافته است.

اقتصاددانان شومپیتری نسبت به سامرز و گوردون نسبت به آینده خوشبین ترند. اولین بحث (Jorgenson) این است که انقلاب در فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات (ICT) فناوری تولید فناوری اطلاعات را به طور اساسی و پایدار بهبود بخشیده است. در همین حال جهانی شدن (که همزمان با انقلاب ICT بود) به طور قابل توجهی بازده بالقوه نوآوری – اثر مقیاس – و همچنین جنبه منفی بالقوه عدم نوآوری – اثر رقابت را افزایش داد.

استدلال دوم علیه دیدگاه رکود سکولار، این است که ما شاهد شتابی در نوآوری در چند دهه گذشته بوده‌ایم که به طور کامل با رشد بهره‌وری اندازه‌گیری شده منعکس شده است.

به طور خاص، آگیون و همکاران. [2018] استدلال می کنند که نوآوری شامل تخریب خلاقانه به درستی توسط معیارهای فعلی رشد TFP در نظر گرفته نمی شود. هر زمان که محصولات قدیمی در PPI با محصولات جدید توسط تازه واردان جایگزین شوند، اداره آمار اغلب از تغییرات قیمت محصولات باقیمانده برای استنباط تغییر قیمت محصولات جایگزین شده استفاده می کند. این به عنوان انتساب نامیده می شود .

آنها با استفاده از پارادایم رشد شومپیتری برای ارائه عبارات صریح رشد از دست رفته ناشی از تخریب خلاق، رشد گمشده ناشی از انتساب را در ایالات متحده معادل حدود 0.6 درصد در سال به طور متوسط ​​طی سی سال گذشته تخمین می زنند. علاوه بر این، آنها نشان می دهند که رشد از دست رفته در طول زمان کاهش نیافته است. در نهایت آنها نشان می‌دهند که بیشتر رشد از دست رفته ناشی از انتساب با تخریب خلاقانه مرتبط است، به‌عنوان مثال از محصولات جدید که جایگزین محصولات قدیمی می‌شوند، نه با گسترش تنوع.

51کار بعدی توسط آغیون و همکاران. [2018] رشد گمشده از انتساب معادل 0.5 واحد درصد را در دوره 2006-2013 نشان می دهد. اگرچه این مقدار کمی کمتر از رشد گمشده ناشی از انتساب در ایالات متحده است، رشد از دست رفته ناشی از انتساب در فرانسه نشان دهنده کسری بالاتر از رشد کل TFP است. علاوه بر این، آگیون و همکاران.[2018] نشان می دهد که رشد از دست رفته در مناطق یا بخش هایی با درجات بالاتر تخریب خلاق بیشتر است. در نهایت، آنها نشان می‌دهند که شباهت بین رشد از دست رفته در ایالات متحده و فرانسه، تفاوت‌های قابل‌توجهی را در سهم اشتغال شرکت‌های تازه وارد و شرکت‌های خروجی بین دو کشور پنهان می‌کند: این سهم‌ها در فرانسه بیشتر از ایالات متحده است. با این حال، از آنجایی که رشد از دست رفته را می توان متناسب با تفاوت بین سهم اشتغال افراد تازه وارد امروز و سهم اشتغال خروجی های دیروز نشان داد، این واقعیت که این دو سهم اشتغال در فرانسه به همان میزان نسبت به ایالات متحده بیشتر است، نشان می دهد. که تفاوت بین این سهم‌های اشتغال و در نتیجه عدم رشد ناشی از انتساب، بین دو کشور مشابه است.

شکل زیر رابطه بین سطح تخریب خلاقانه در یک بخش در یک زمان خاص از یک سو و همبستگی بین رشد TFP و جریان سالانه اختراعات از سوی دیگر را نشان می دهد. به طور دقیق تر: (i) هر سال در دوره 1994 تا 2010، ما 16 بخش را که کل صنعت تولید را در بر می گیرد، بر اساس سطح تخریب خلاق آنها رتبه بندی می کنیم. در اینجا، تخریب خلاق با نصف مجموع نرخ های ایجاد شغل و تخریب شغل از سری شاخص های فصلی نیروی کار از سرشماری اندازه گیری می شود (به دیویس و همکاران مراجعه کنید.[1996])؛ (ب) برای هر مقدار x در محور افقی، همه سال‌های بخش را با سطح x در مقیاس تخریب خلاق گروه‌بندی می‌کنیم و همبستگی میانگین درون گروهی مربوطه y (x) بین رشد TFP سالانه جاری و سالانه جاری را محاسبه می‌کنیم. تعداد اختراعات

شکل 5

تخریب خلاقانه و ارتباط بین رشد TFP و ثبت اختراع

 

سپس می بینیم که همبستگی بین رشد TFP و ثبت اختراع در طول زمان در بخش هایی با نرخ تخریب خلاقانه بالاتر کمتر است.

سوم و آخر: خوش‌بینی من در مورد چشم‌انداز رشد آتی نیز مبتنی بر این است که بسیاری از کشورها از پیشرفت‌های تکنولوژیک، به‌عنوان مثال ، به دلیل سخت‌افزاری ساختاری یا سیاست‌های اقتصادی نامناسب، از مزایای دیرهنگام و ناقص بهره برده‌اند . این کشورها سازگار نبودند و بنابراین از یک اقتصاد فراگیر به یک اقتصاد نوآور تبدیل نشدند. مقایسه بین سوئد و ژاپن بسیار آموزنده است: رشد بهره وری در سوئد شتاب گرفت همانطور که در ژاپن کاهش یافت.

در حالی که صحبت در مورد *رکود* در ایالات متحده و سایر اقتصادهای توسعه یافته با اضافه کردن رشد گمشده ناشی از انتساب دشوار است، اما باید توضیح داد که چرا رشد TFP در ایالات متحده بین اواسط دهه 1990 و اواسط دهه 2000 افزایش یافت. ، قبل از کاهش پس از آن. و ما باید به دنبال توضیحی باشیم که بتوان آن را با چندین واقعیت تجربی تطبیق داد، به ویژه: (1) افزایش میانگین امتیاز در بخش‌ها، که کاملاً از طریق تخصیص مجدد بین شرکت‌ها اتفاق می‌افتد و نه درون شرکت‌ها. (ii) نرخ رو به کاهش ورود شرکت. (iii) سرمایه گذاری در حال کاهش. (IV) افزایش تمرکز بازار و کاهش سهم نیروی کار، که هر دو ناشی از تخصیص مجدد بین شرکت ها هستند. آغیون و همکاران[2018b] داستانی را بر اساس ظهور شرکت های فوق ستاره در دوره 1995-2005 توسعه می دهد که به نوبه خود با انقلاب فناوری اطلاعات مرتبط است. شرکت‌های فوق ستاره به طیف وسیعی از خطوط تولید جدید و/یا موجود حمله می‌کنند، جایی که از نوآوری جلوگیری می‌کنند، در درجه اول توسط نوآوران با بهره‌وری پایین (شرکت‌هایی با امتیاز پایین‌تر) و تا حدی کمتر توسط نوآوران با بهره‌وری بالا (شرکت‌های با بهره‌وری بالاتر) . نشانه گذاری ها). این به نوبه خود کاهش سرعت ورود شرکت و سرمایه گذاری (R & D) را پس از موج فناوری اطلاعات توضیح می دهد، و همچنین توضیح می دهد که چرا افزایش میانگین مارک آپ و میانگین تمرکز بازار عمدتاً به دلیل برتری نوآوران با بهره وری بالا بر کم است. – نوآوران بهره وری

بحث بالا پیامدهای بالقوه مهمی برای تأثیر هوش مصنوعی بر رشد بهره وری دارد. از یک سو، هوش مصنوعی نه تنها وظایف تولید کالا و خدمات، بلکه وظایف تولید ایده را نیز خودکار می کند. این به نوبه خود باید به تسریع رشد بهره‌وری و دستیابی به درآمد بی‌نهایت در زمان محدود کمک کند (ما آن را یک *تکینگی* می‌نامیم، نگاه کنید به Aghion، Jones and Jones [2018]). به عنوان مثال با اجازه دادن به شرکت های فوق ستاره جدید برای ظهور و توقف ورود شرکت های نوآور بعدی.

4.3. نوآوری، نابرابری و تحرک اجتماعی

در دهه‌های اخیر، کشورهای توسعه‌یافته افزایش سریع نابرابری درآمدی را تجربه کرده‌اند، به‌ویژه در رده‌های بالا، به‌طوری‌که ۱ درصد بالا سهم به‌سرعت رو به رشدی از کل درآمد را به خود اختصاص داده‌اند (اتکینسون و همکاران [2011]؛ پیکتی [2013]). چه چیزی این تکامل را توضیح می دهد؟

شکل 6 تکامل نوآوری را در ایالات متحده از سال 1960 (بر اساس تعداد پتنت های ثبت شده سالانه در اداره ثبت اختراع و علائم تجاری ایالات متحده) با نابرابری شدید (بر اساس سهم درآمد منتسب به 1٪ برتر اندازه گیری می کند) مقایسه می کند. درامد گیرندگان). شباهت در دو منحنی (نوآوری و سهم 1 درصد از درآمد) قابل توجه است.

شکل 6

سهم درآمد 1 درصدی و جریان سالانه ثبت اختراع در ایالات متحده از سال 1960

 

یک مطالعه جدید توسط Antonin Bergeaud، Richard Blundell، Ufuk Akcigit، David Hemous و من (Aghion et al. [2015]) نشان می دهد که این همبستگی قوی نشان دهنده یک ارتباط علی بین نوآوری و نابرابری شدید است: درآمد حاصل از نوآوری به طور قابل توجهی به افزایش کمک می کند. در سهم درآمدی که به 1 درصد بالا می رود.

مشاهده این که افزایش مشاهده شده در 1 درصد برتر تا حدی ناشی از نوآوری است، و نه صرفاً ناشی از بازدهی از املاک و سوداگری، بینش مهمی را ارائه می دهد، زیرا نوآوری دارای فضیلت هایی است که سایر منابع درآمد بالا لزوماً در آنها سهیم نیستند.

اول، همانطور که قبلا ذکر شد، نوآوری موتور اصلی رشد در اقتصادهای توسعه یافته است. دوم، اگرچه در کوتاه مدت نوآوری به نفع کسانی است که نوآوری را ایجاد کرده یا فعال کرده اند، اما در دراز مدت بازده آن به دلیل تقلید و تخریب خلاقانه از بین می رود. به عبارت دیگر، نابرابری ناشی از نوآوری موقتی است. سوم، به دلیل پیوند بین نوآوری و تخریب خلاق، نوآوری تحرک اجتماعی ایجاد می‌کند: استعدادهای جدید را قادر می‌سازد وارد بازار شوند و شرکت‌های موجود را (تا حدی یا کلی) جابجا کنند. بنابراین در ایالات متحده، کالیفرنیا – که در حال حاضر نوآورترین ایالت اتحادیه است – از آلاباما – که در بین ایالت هایی با کمترین نوآوری است – هم از نظر نابرابری درآمد به بالای 1٪ و هم از نظر تحرک اجتماعی بسیار پیشی می گیرد.

دو رقم به خصوص گویا هستند. شکل اول (شکل 7) رابطه بین نوآوری و تحرک اجتماعی را با مقایسه شهرداری های آمریکا توصیف می کند. تحرک اجتماعی به این صورت تعریف می شود که یک فرد با پیشینه متوسط ​​( یعنی فردی که والدینش بین سال های 1996 تا 2000 در پایین ترین پنجک در مقیاس درآمد قرار داشتند) در سال 2010 پس از رسیدن به بزرگسالی به بالاترین پنجک برسد (بر اساس کار چتی و همکاران [2014]). نوآوری با تعداد پتنت های ثبت شده در اداره ثبت اختراع و علائم تجاری ایالات متحده به ازای هر ساکن در شهرداری اندازه گیری می شود. نمودار به دست آمده یک همبستگی مثبت قوی بین نوآوری و تحرک اجتماعی را نشان می دهد.

شکل 7

نوآوری و تحرک اجتماعی

 

شکل دوم (شکل 8) نشان می‌دهد که هیچ ارتباطی بین نوآوری و معیارهای گسترده‌تر نابرابری مانند ضریب جینی وجود ندارد که انحراف بین توزیع واقعی درآمد در یک اقتصاد و توزیع کاملاً برابر را اندازه‌گیری می‌کند.

شکل 8

صدک های نوآوری و معیارهای نابرابری 1 درصد برتر و جینی 99

 

با در نظر گرفتن تمام قطعات پازل، می‌توانیم به این سؤال پاسخ دهیم که آیا باید به نوآوری به این دلیل که به نابرابری درآمد کمک می‌کند اعتراض کنیم؟ پاسخ منفی است، زیرا نوآوری باعث رشد می شود. این نابرابری را در شرایط گسترده تر افزایش نمی دهد. بلکه تحرک اجتماعی را تحریک می کند. به عنوان نتیجه این بحث، سیاست مالیاتی باید بین نوآوری و سایر منابع درآمد برتر تفاوت قائل شود. به عبارت دیگر، ما باید بین استیو جابز و کارلوس اسلیم تمایز قائل شویم. سیاست مالیاتی که از نوآوری جلوگیری می کند نه تنها رشد را مهار می کند، بلکه تحرک اجتماعی را نیز کاهش می دهد، در حالی که نوآوری نابرابری را افزایش نمی دهد.

4.4. پویایی شرکت

دوباره با استفاده از هر دو، تئوری و تحلیل تجربی، نسل‌های جوان‌تر محققان الگوی شومپیتری را برای بررسی مسئله مهم رابطه بین رشد، نوآوری و پویایی شرکت توسعه داده‌اند. در اینجا باید از Daron Acemoglu، Ufuk Akcigit، Nick Bloom، Chang Tai Hsieh، William Kerr، Pete Klenow، Tor Jakob Klette و Samuel Kortum به عنوان چهره های برجسته در این تحول جدید یاد کنم.

ادبیات تجربی در مورد توزیع اندازه شرکت و پویایی شرکت، به تعدادی از حقایق تلطیف شده جالب اشاره کرده است. به طور خاص: (i) همانطور که در شکل 9 نشان داده شده است، توزیع اندازه شرکت بسیار کج است. (ب) اندازه شرکت و سن شرکت بسیار همبسته هستند. (iii) شرکت‌های کوچک اغلب خارج می‌شوند، اما آنهایی که زنده می‌مانند سریع‌تر از نرخ رشد متوسط ​​رشد می‌کنند.

شکل 9

توزیع اندازه شرکت با شرکت های چند محصولی

 

تفاقاً، همه اینها حقایقی است که مدل‌های رشد غیر شومپیتری نتوانستند توضیح دهند. در واقع، چهار واقعیت اول مستلزم ورود یک شرکت جدید، گسترش، و سپس کوچک شدن در طول زمان، و در نهایت با افراد جدید جایگزین می‌شوند: اینها و آخرین واقعیت در مورد اهمیت تخصیص مجدد، همگی با ایده شومپیتری تخریب خلاق مرتبط هستند.

ک نقطه عطف مهم برای تلاش و توضیح حقایق فوق و به طور کلی رابطه بین رشد، نوآوری و پویایی شرکت، مدل شومپیتری توسط کلته و کورتوم [2004] بود. در این مدل، شرکت‌ها به عنوان مجموعه‌ای از واحدهای تولیدی تعریف می‌شوند که در آن نوآوری‌های موفقیت‌آمیز توسط متصدیان فعلی به آنها اجازه می‌دهد تا در فضای محصول گسترش یابند (شکل 10 را ببینید).

شکل 10

شرکت به عنوان مجموعه ای از خطوط تولید

 

اجازه دهید نشان دهیم که چرا این پارادایم به ما اجازه می دهد تا حقایق تلطیف شده فوق را توضیح دهیم. ابتدا این پیش بینی را در نظر بگیرید که توزیع اندازه شرکت ها بسیار منحرف است. به یاد بیاورید که در این مدل، اندازه شرکت با تعداد خطوط تولید یک شرکت خلاصه می شود. از این رو، یک شرکت برای تبدیل شدن به یک شرکت بزرگ باید در تلاش‌های زیادی برای نوآوری در خطوط جدید موفق باشد و در عین حال از بسیاری از تلاش‌های شرکت‌های بالقوه و سایر متصدیان برای تصاحب خطوط موجود خود جان سالم به در ببرد. این به نوبه خود توضیح می دهد که چرا تعداد کمی از شرکت های بسیار بزرگ در تعادل حالت پایدار وجود دارد، یعنی چرا همانطور که در ادبیات تجربی گسترده نشان داده شده است، توزیع اندازه شرکت بسیار کج است.

اکنون این پیش‌بینی را در نظر بگیرید که اندازه شرکت و سن شرکت همبستگی مثبت دارند. در مدل Klette-Kortum، شرکت‌ها با اندازه 1 متولد می‌شوند. موفقیت‌های بعدی برای رشد اندازه شرکت‌ها مورد نیاز است، که طبیعتاً یک همبستگی مثبت بین اندازه و سن ایجاد می‌کند. این نظم به طور گسترده در ادبیات مستند شده است.

اکنون می‌رسیم به این پیش‌بینی که شرکت‌های کوچک اغلب خارج می‌شوند و شرکت‌هایی که زنده می‌مانند سریع‌تر از حد متوسط ​​رشد می‌کنند: در مدل کلت-کورتوم، تنها یک ورود موفقیت‌آمیز لازم است تا یک شرکت تک محصولی خارج شود، در حالی که دو نوآوری موفق توسط شرکت‌کنندگان بالقوه برای خروج از شرکت دو محصولی انجام می‌شود. این حقایق که شرکت های کوچک به طور مکرر خارج می شوند و به شرط بقا سریعتر رشد می کنند، به طور گسترده در ادبیات مستند شده است.