افریقای جنوبی برای معکوس کردن افزایش نگران کننده فقر در میان جمعیت خود، نیاز مبرمی به ایده های سیاسی جدید دارد. ارقام جدید نشان می دهد که طی پنج سال گذشته سه میلیون آفریقای جنوبی در فقر زندگی می کنند. بیش از نیمی (55 درصد) از جمعیت با کمتر از 1138 روپیه (107 دلار آمریکا) در ماه زندگی می کنند که این رقم در سال 2011 53 درصد بود.

در کشوری با 55 میلیون نفر، 34 میلیون نفر بدون نیازهای اولیه مانند مسکن، حمل و نقل، غذا، گرمایش و پوشاک مناسب زندگی می کنند. تشدید سختی و آسیب‌پذیری، پیشرفت ثابتی را که از دهه 1990 به دست آمده است، معکوس می‌کند.

فقیرترین ها بیشترین ضربه را خورده اند. از هر چهار شهروند یک نفر با کمتر از R531 در ماه زنده می ماند و توانایی خرید غذای کافی برای حفظ سلامتی را ندارد. این نسبت از یک در پنج در سال 2011 افزایش یافته است.

عواقب آن واضح است. آنها شامل گدایی خیابانی، بی خانمانی، کوسه های قرض گرفته، نارضایتی اجتماعی، سوء مصرف مواد و جنایات خشونت آمیز در بسیاری از جوامع هستند. درآمد تنها معیار سنجش فقر نیست. به نظر می رسد پیشرفت در زمینه آموزش، بهداشت و شرایط اولیه زندگی نیز متوقف شده است.

عقبگرد پیشرفت

کاهش استانداردهای زندگی علیرغم تمدید کمک های اجتماعی به دو میلیون دریافت کننده بیشتر در پنج سال گذشته رخ داده است و تعداد کل ذینفعان کمک هزینه اجتماعی را به 17 میلیون نفر رسانده است. یعنی از هر سه نفر یک نفر.

در طول یک و نیم دهه گذشته، تمدید کمک‌های اجتماعی راهی مؤثر برای کاهش سختی‌ها بود. چیزی تغییر کرده است.

رکود اقتصادی جهانی و کاهش قیمت کالاها آشکارا به این مشکل کمک کرده است. این عوامل بیکاری را به سطوح بالایی رسانده است. عدم قطعیت های سیاسی داخلی، تضادهای نظارتی و ضعف در مدیریت دولتی نیز اعتماد کسب و کار را کاهش داده و سرمایه گذاری بخش خصوصی را تضعیف کرده است.

ایده های جدیدی برای مبارزه با فقر و نابرابری در آفریقای جنوبی مورد نیاز است. یک مکان خوب برای شروع، مفهوم رشد فراگیر است. این تا حدودی در مورد حصول اطمینان از ایفای نقش فعال بیشتر مردم در فرآیندهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی است. این به مردم اختیار و منزلت می دهد و به پاسخگویی نهادها کمک می کند.

محدودیت های توزیع مجدد

از دهه 1990، رویکرد دولت به فقر بر بازتوزیع مالی متمرکز شده است. نرخ های مالیات هر چه بیشتر افراد درآمد داشته باشند افزایش می یابد و درآمد حاصل از آن برای حمایت از گروه های فقیرتر استفاده می شود. کمک های اجتماعی به شکل مسکن رایگان، آموزش رایگان، مراقبت های بهداشتی، بهداشت، برق و کمک های اجتماعی است.

مخارج این «دستمزد اجتماعی» در یک دهه گذشته به صورت واقعی (با در نظر گرفتن تورم) بیش از دو برابر شده است. اکنون 60 درصد از کل هزینه های عمومی را تشکیل می دهد. آفریقای جنوبی به داشتن یکی از بازتوزیع کننده ترین سیاست های مالی (مالیات و مخارج) در جهان مشهور است.

با این حال، با اقتصاد کند ، بدهی های بالای دولت و تقاضاهای جدید برای کمک های مالی از سوی شرکت ها و دانشگاه های دولتی، توانایی پرداخت برای این سیستم رفاهی به شدت تحت فشار قرار گرفته است. افزایش ارزش حمایت اجتماعی یا تعمیم آن به افراد بیشتری در دوره پیش رو بسیار دشوار خواهد بود.

از زمانی که آفریقای جنوبی از آپارتاید به دموکراسی در سال 1994 پیشرفت کرد، تمرکز قابل درک بر مسائل توزیعی وجود داشته است. این تلاش ها بر اقدام برای ترویج رشد گسترده، توسعه یکپارچه و رفاه کلی اولویت دارند.

توجه بسیار کمی به توسعه تولید، ایجاد اشتغال (خارج از بخش دولتی) و گسترش پایه منابع شده است. در میان خانوارها نیز به جای پس انداز و سرمایه گذاری در آموزش، مهارت ها و دارایی های خانوار، تاکید بیش از حد بر هزینه ها شده است. در نتیجه، اقتصاد و جامعه برای رویارویی با شوک ها مجهز نیستند.

رشد فراگیر

” رشد فراگیر ” اغلب به عنوان یک راه رو به جلو تبلیغ می شود. این یک مفهوم چتر است که افراد با علایق مختلف را وادار به همکاری و ایجاد اجماع جدید حول یک برنامه مشترک برای توسعه کشور کند. اما در عمل به چه معناست؟

یک عنصر اصلی، ایجاد انواع جدید و متفاوت فرصت های اقتصادی و پیوند صریح آنها با نیازهای اجتماعی است. سرمایه‌گذاری‌های عمده در فناوری، زیرساخت‌ها و سایر امکانات باید موانع را کاهش دهد و به افراد کم‌درآمد فرصتی برای کار یا توسعه مهارت‌های پیشرفت بدهد.

رشد را نمی توان به نیروهای بازار و شرکت خصوصی واگذار کرد. و توسعه اجتماعی را نمی توان تنها به دولت واگذار کرد. رویکرد یکپارچه‌تر «کل جامعه» برای پر کردن شکاف‌های تاریخی مورد نیاز است.

این بدان معناست که تجارت، کار، جامعه مدنی و حوزه‌های مختلف حکومت، همه با فراتر رفتن از مسئولیت‌های متعارف خود، در مبارزه با فقر نقش دارند. سازمان ها باید گام های مثبتی برای باز کردن مستمر فرصت ها و کاهش نابرابری های اجتماعی بردارند. شرکت ها باید فعالانه به دنبال بازارهای جدید، تامین کنندگان جدید و منابع جدید نیروی کار باشند.

توسعه محلی

بحث های اخیر به ذینفعان ملی محدود شده است. ابتکارات محلی معادل اندک بوده است. با این حال نمی توان یک جامعه قوی و مرفه را از بالا مهندسی کرد.

آفریقای جنوبی نیاز به ایجاد نهادهای شایسته در سطح محلی نیز دارد. پلتفرم های مشترک برای همکاری برای مهار انرژی و به اشتراک گذاری دانش مردم در شهرها، شهرک ها و روستاهای محل زندگی، کار و سرمایه گذاری مورد نیاز است.

رویکرد مکان محور به معنای تطبیق سیاست های اقتصادی فراگیر با واقعیت ها و فرصت های محلی است. سرمایه‌گذاری‌های محلی در مسکن، حمل‌ونقل، املاک تجاری و مهارت‌ها زمانی تأثیر بیشتری خواهند داشت که به دقت مرتبط و هماهنگ شوند.

حمایت از غیر رسمی

نگرش های دوسوگرایانه کنونی نسبت به غیررسمی بودن به کسی کمک نمی کند. اقتصاد غیررسمی می تواند مهد کودکی برای مردم برای یادگیری مهارت های ارزشمند، پله ای برای مشاغل رسمی و بستری برای کسب و کارهای بزرگتر و رقابتی تر باشد.

بسیاری از بزرگسالان بیکار و بی بضاعت نمی توانند کمک های بلاعوض را برای بازنشستگان، کودکان و معلولان دریافت کنند. با این حال، اشکال مختلف تشریفات اداری مانع ابتکار عمل آنها برای راه اندازی شرکت های غیررسمی و “ایجاد مشاغل خود” می شود.

سکونتگاه های غیررسمی راهی برای فرار مردم از فقر روستایی و دستیابی به بازارهای کار شهری است. با این حال، آنها مکان های نادیده گرفته شده و خطرناکی هستند که توسط اخراج های دولتی تهدید می شوند. مسکن شهری مقرون به صرفه در عوض می تواند محرک رشد فراگیر و دگرگونی فضایی باشد.

در یک رکود اقتصادی، با محدودیت مالی عمومی، دولت به روش‌های جدید و متفاوتی برای پاسخگویی به واقعیت‌های محلی نیاز دارد. باید تلاش‌هایی را در سراسر جامعه سازماندهی کند که فعالانه از مبارزات مردم برای پیشرفت حمایت می‌کنند، نه اینکه فقط به آنها کمک کند تا از پس آن برآیند.