آیا دروازه‌های استیج را باز می‌کنید تا به دنیای نوآور جدید اجازه ورود بدهید؟

با کمال تعجب، مفهوم Stage-Gate در دهه 1980 ایجاد شد و منجر به تحولات مختلف رابرت جی کوپر از این تکامل و جذب بسیاری از شیوه ها و تجربیات جدید شد که توسط سازمان های مختلف در این زمان به دست آمده بود.

شکی نیست که فرآیند Stage-Gate تأثیر قابل توجهی بر تصور، توسعه و عرضه محصولات جدید داشته است. با این حال، با پیشروی دنیای نوآوری، انتقادات مداومی وجود دارد. امروزه سرعت آن بیشتر، رقابتی تر و جهانی تر است و کمتر قابل پیش بینی است. فریادهای فرآیند Stage-Gate به عنوان بیش از حد خطی، بیش از حد سفت و سخت و بیش از حد برنامه ریزی شده، در مرز دستوری است. دروازه‌ها بیش از حد ساختار یافته‌اند و «خزش» مداوم بوروکراسی کنترل‌کننده پیرامون آن در کاغذبازی‌ها، چک‌لیست‌ها و توجیه، به سادگی منجر به کارهای بی‌ارزش‌افزوده‌ای شده است.

سیستم راه‌اندازی ایده‌ای امروز بیش از هر زمان دیگری در معرض تهدید است.

آیا نسل جدید بالقوه ای وجود دارد یا ما فقط در حال حرکت هستیم، مانند جابجایی صندلی های تخت روی کشتی تایتانیک در حالی که به سمت کوه یخ غوطه ور می شود؟ باب کوپر به اندازه کافی باز بوده است تا تفکر خود را دائماً به چالش بکشد و در این برهه از زمان او دوباره در حال اختراع Stage-Gate است.

جزئیات فرآیند جدید و عملکردهای چندگانه مختلف آن هنوز در حال انجام است. چیزی که او به دنبال آن است فرآیند دروازه‌ای بسیار چابک‌تر، پر جنب و جوش، پویا و انعطاف‌پذیرتر است که نتایج آن رویکردی لاغرتر، سریع‌تر و سازگارتر و مبتنی بر ریسک است. این به تنهایی در اصول خود یک نقطه شروع عالی است. باب در این مورد با مقالات مختلفی نوشته است که شامل ” بعدش چیست؟” After Stage-Gate “، یکی از موارد بسیار آکادمیک تر است که من (به آهستگی) روی آن کار کرده ام.

بنابراین چه چیزی را می‌توانیم ببینیم که در تفکر Stage-Gate جدید در حال رخ دادن است؟

آیا این برای کاهش انتقادات کافی است، آیا برای رفع نیازهای امروز به اندازه کافی سازگار خواهد بود؟ من سعی خواهم کرد این تفکر را کوتاه کنم و سعی کنم نکات اصلی را خلاصه کنم.

دارای سه بخش است: 1) تطبیق پذیر و انعطاف پذیر بودن، 2) چابک بودن در موارد قابل تحویل و 3) تسریع برای پیشبرد فرآیند توسعه.

1. بخش تطبیقی ​​و انعطاف پذیر

هر سیستم ایده تا راه اندازی قدرت خود را از تطبیق و انعطاف پذیری می گیرد و باید خود را مطابق با زمینه هر پروژه خاص شکل دهد. این به اندازه کافی رادیکال در هر سیستمی است. این ویژگی‌ها از چهار ویژگی به دست می‌آیند: چرخه‌های توسعه مارپیچی، تعاریف و فعالیت‌های مرحله و دروازه مبتنی بر زمینه، مدل‌های احتمالی مبتنی بر ریسک و معیارهای انعطاف‌پذیر برای هر تصمیم‌گیری «برو/ کشتن».

به عنوان مثال، توسعه مارپیچی بر اساس تکرارهای “ساخت-آزمون-بازخورد-بازبینی” خواهد بود. تعاریف و فعالیت‌های مرحله و دروازه مبتنی بر زمینه برای تطبیق نسخه‌های متعدد برای مقابله با پروژه‌های کامل پنج مرحله‌ای با ریسک بالاتر، نسخه‌های سبک‌تر برای پروژه‌های با ریسک متوسط ​​و نسخه اکسپرس برای توسعه‌های کوچک. سازگاری‌های متفاوتی با کاربرانی که قبلاً روی این موارد کار می‌کنند انجام می‌شود.

به عنوان مثال، HP با نیازهای جغرافیایی با یک مدل نوظهور برای استارت‌آپ‌ها، یک مدل چابک برای بخش‌های رشد و یک ساختار سنتی بررسی فاز رشد برای بازارهای بالغ به این موضوع نزدیک شده است.

P&G فرآیندهای متفاوتی را به کار نگرفته است، اما بیشتر بر روی فرآیند مبتنی بر ارزش متمرکز شده است که حتی بیشتر روی قسمت جلویی تمرکز می کند.

خطر احتمالی مربوط به گام های ثابت و یادگیری جمع آوری اطلاعات برای کاهش عدم اطمینان است. در اینجا تیم‌ها بیشتر با رویکردهای بوم خالی کار می‌کنند تا مجهولات و عدم قطعیت‌های کلیدی را شناسایی کنند، سپس تعیین کنند که چه اطلاعاتی برای اعتبارسنجی و حرکت به روش‌های بسیار انعطاف‌پذیر و کارآمد مورد نیاز است. ارزش داشتن یک تیم با تجربه در اینجا کمک می کند.

در نهایت در این بخش معیارهای منعطف برای تصمیمات «برو/ بکش» به ترتیب بزرگی برای من تبدیل می شود. معیارهای مالی شروع به عقب نشینی می کنند. این بیشتر بر روی معیارهای استراتژیک است، زیرا همیشه پیش بینی تأثیر طولانی مدت آن بسیار دشوار بوده است. به نظر من حرکت به سمت معیارهای غیرمالی پویایی در نوآوری را به شدت تغییر خواهد داد – اگر این واقعاً پابرجا باشد.

2. رویکرد چابک

دروازه صحنه باید بسیار زیرک تر شود، سرعت اصل است. پذیرش رو به رشد فرآیند توسعه Agile که در نرم افزار اعمال می شود، نقطه تغییر است. استفاده از “sprints” که “جعبه زمانی” و “scrums” برای جلسات هستند، برای ارائه محصولات کاری (فیزیکی) به عنوان نمونه های اولیه کارآمد طراحی شده اند. این‌ها به «اهداف نقطه عطف فیزیکی» تبدیل می‌شوند و اگر به آن‌ها نرسیدند، در خطر فسخ قرار می‌گیرید. این تاکید به ذینفعان نشان می دهد که پیشرفت فیزیکی دارند. واضح است که این امر به منابع فشرده‌تر می‌شود، اما نوآوری واقعی به آن نیاز دارد.

برخی از سازمان‌ها پروژه‌ها و منابعی را برای دوره‌های شش ماهه بدون قاعده و بدون بررسی تأیید می‌کنند، اما در پایان این دوره توافق شده، «چیزی» باید توسط مشتری دیده و آزمایش شود.

به همان اندازه، تلاش برای حذف «کاری که هیچ ارزشی اضافه نمی‌کند» شامل استفاده از روش‌های ناب شش سیگما یا موارد مشابه برای برداشتن اسناد پرونده تجاری گذشته از 30 تا 90 صفحه به 4 صفحه اکنون توسط جانسون و جانسون است. به عنوان مثال، P&G طبق گفته باب کوپر فقط روی بسته های قابل تحویل شش صفحه کار می کند.

3. فرآیند تسریع شده

تمرکز بر کاهش فعالیت‌های اتلاف وقت از طریق تجزیه و تحلیل جریان ارزش بیشتر، تسریع با همپوشانی مراحل، تشویق فعالیت‌های همزمان، حصول اطمینان از اختصاص تیم‌های اختصاصی به پروژه‌های منابع مناسب، آن تلاش‌های هماهنگ واقعی برای تیزتر کردن قسمت جلویی فازی و خودکارسازی این است. از طریق سیستم های پروژه پشتیبانی روشن همه روی آنها کار می شود.

تویوتا از یک فرآیند هماهنگ برای اجرای همزمان و جستجوی راه‌هایی برای بهبود مستمر آن استفاده می‌کند.

تاکید بر این است که سرعت را به حداکثر برسانیم، کار کردن بسیار سخت بر روی جزئیات بیشتر نمای جلو، و پرسیدن سوالات کلیدی در مورد اینکه مسیر درست کجاست و به منابع، زمان و توسعه نیاز دارد.

بنابراین شواهد قابل توجهی وجود دارد که Stage-Gate در حال تکامل است

برخی از این موارد تکاملی هستند، مانند نسخه های سریع، و برخی دیگر انقلابی تر، بر اساس مدل های احتمالی ریسک محورتر. نیاز مستمر این است که فرآیند نسل بعدی سازگار، انعطاف پذیر، چابک و شتابان باشد. استفاده از پیشنهاد ارزش در حال تحول از طریق نمونه های اولیه و نسخه های آزمایشی اولیه بازار بتا بخشی از این امر است.

شروع با بوم های خالی، کاوش مداوم در عدم قطعیت ها و خطرات – تعیین مفروضات مهم اما در حال تحول، و تلاش برای ارائه محصول مناسب در مرحله درست برای اعتبار سنجی مفروضات کلیدی – نیاز به یک ذهنیت کاملاً متفاوت دارد.

آیا این رادیکال است یا صرفاً با تغییراتی که در نوآوری برای رویارویی با سرعت تغییرات در حال رخ دادن بوده است؟ دنیایی که می تواند بهتر در دنیای در حال تکامل جهانی ما جا بیفتد که بیش از هر زمان دیگری بی تاب است و به خود زحمت نمی دهد منتظر کسانی باشد که بر روی مدیریت مراحل و دروازه ها به روش های دنیای قدیم تمرکز دارند. زمانی برای حرکت به نظر من برای همه ماست؟