“جنگ” ضد انحصار اتحادیه اروپا در گوگل و فیس بوک از کتاب بازی متروکه آمریکایی استفاده می کند

ناظر معمولی را می‌توان به خاطر این تصور که تنظیم‌کننده‌های ضدانحصار اروپایی به غول‌های فناوری آمریکایی اعلام جنگ کرده‌اند، بخشید.

در 27 ژوئن، اتحادیه اروپا 2.4 میلیارد یورو (2.75 میلیارد دلار آمریکا) جریمه گوگل را به دلیل رفتار مطلوب در نتایج موتور جستجوی خود با سرویس خرید مقایسه خود اعمال کرد. و مجری ضد انحصار آلمان در حال بررسی فیس بوک برای درخواست از کاربران برای لغو کنترل اطلاعات شخصی است.

در مقابل، مجریان ضد تراست آمریکایی علاقه چندانی به این شرکت ها نشان نداده اند. کمیسیون تجارت فدرال (FTC) تحقیقاتی را در مورد اینکه آیا گوگل سوگیری جستجو دارد یا خیر، آغاز کرد، اما آن را در سال 2013 بسته بود، با وجود اینکه تشخیص داد “ممکن است تأثیری بر آسیب رساندن به رقبای فردی داشته باشد.”

با این حال، ضد آمریکایی بودن این رویکردهای کاملا متفاوت را توضیح نمی دهد. اروپا شرکت های داخلی را با همان ظلم هدف قرار می دهد. برای مثال، تابستان گذشته، اتحادیه اروپا کارتلی از کامیون‌سازان اروپایی را حتی بیشتر از گوگل جریمه کرد.

در عوض، این واگرایی با کنار گذاشتن آمریکا در دهه 1980 از این نظریه توضیح داده می‌شود که رقابت باعث ارتقای نوآوری می‌شود، که امروزه اروپا همچنان از آن استقبال می‌کند. اکنون به نظر می رسد آمریکا تحت این تئوری عمل می کند که رقابت، نوآوری را تهدید می کند، زیرا شرکت هایی را که محصول برتر تولید می کنند از پاداش انحصار محروم می کند.

تحقیقات من نشان می دهد که پذیرش این نظریه جدید منجر به اجرای ناقص قوانین ضد انحصار آمریکا شده است، که ممکن است به نوبه خود مانع از نوآوری شود.

شرط بندی روی رقابت

ماموریت قانون ضد انحصار، که برای اولین بار توسط تدوین کنندگان قانون شرمن در سال 1890 بیان شد، این است که اطمینان حاصل شود که بازارها دارای تعداد زیادی از رقبای مشابه هستند. به همین دلیل است که اروپا قوانین ضد انحصار خود را “قانون رقابت” می نامد.

قانون شرمن این هدف را با ممنوع کردن دو چیز اجرا کرد: «محدود کردن تجارت»، مانند تثبیت قیمت، و انحصار، تلاش یک شرکت قدرتمند برای دور نگه داشتن رقبا از بازارهای خود. قوانین رقابت اروپایی ساختار دوجانبه مشابهی دارند.

پرونده اتحادیه اروپا علیه گوگل در دسته دوم قرار می گیرد، انحصار یا همانطور که اروپایی ها آن را “سوء استفاده از سلطه” می نامند.

یکی از مهم‌ترین و دشوارترین حوزه‌های قانون انحصار، زیرساخت‌ها را شامل می‌شود که می‌تواند هر چیزی باشد، از جاده‌هایی که از آمریکا عبور می‌کنند تا استانداردهای مهندسی که تلفن‌های همراه برای برقراری ارتباط از آن استفاده می‌کنند. نوآوری های بزرگ، مانند موتور جستجوی گوگل، اغلب به زیرساختی تبدیل می شوند که نسل بعدی رقبا برای ایجاد محصولات نوآورانه خود به آن نیاز دارند. اما مالک زیرساخت اغلب این رقبا را برای به حداکثر رساندن سود، کنار می‌گذارد.

به نظر می رسد هدف قانون ضد انحصار مستلزم آن است که مجریان آن – وزارت دادگستری و FTC در ایالات متحده – برای وادار کردن مالکان به اشتراک گذاری زیرساخت های خود با شرایط معقول با رقبا شکایت کنند.

شکاکان ظهور می کنند

اما در دهه 1960، بدبینان – به ویژه اقتصاددانان ضد انحصار و حقوقدانان مرتبط با دانشگاه شیکاگو و به رهبری رابرت بورک – شروع به استدلال کردند که وادار کردن یک تجارت برای به اشتراک گذاشتن زیرساخت های خود بر اساس یکسان با رقبا، پاداش هایی را که یک شرکت می تواند انتظار داشته باشد کاهش می دهد. از نوآوری، به طور بالقوه دلسرد کننده پیشرفت فن آوری است.

اگر گوگل نتواند سود انحصاری در جستجوی محصول و لینک های حمایت شده کسب کند، آیا سرمایه گذاری در بهبود موتور جستجوی خود را متوقف می کند؟

دریافت درست پاسخ بسیار مهم است. دسترسی به زیرساخت ها ممکن است باعث انقلاب صنعتی شده باشد. یک مطالعه اخیر نشان می دهد که الغای رعیت در روسیه در سال 1861 – که انحصار اربابان فئودال را بر یک نوع بسیار مهم زیرساخت، زمین از بین برد – رشد اقتصاد روسیه را به شدت افزایش داد. نویسندگان به این نتیجه رسیدند که لغو رعیت اروپای غربی حداقل یک قرن قبل از آن احتمالاً سلطه اقتصادی بعدی آن را توضیح می دهد.

تا دهه 1980، مجریان ضد انحصار آمریکایی از این مثال پیروی کردند و «املاک فئودالی» را در زمانی که بیش از حد بزرگ شدند، تجزیه کردند. به عنوان مثال، در سال 1912، وزارت دادگستری در پرونده ای پیروز شد که صاحبان تنها دو پل راه آهنی را که از رودخانه می سی سی پی در سنت لوئیس عبور می کردند – که بسیاری از سیستم های راه آهن شرقی و غربی را به هم متصل می کردند – مجبور کرد تا به شرکت های رقیب دسترسی داشته باشند.

پل‌ها نسبت به کشتی‌های راه‌آهن، محصولی برتر بودند و بدون شک نیاز به اشتراک‌گذاری، سود مالکان را کاهش داد. اما وزارت دادگستری مایل بود شرط‌بندی کند که مداخله انگیزه‌های نوآوری را کاهش نمی‌دهد. آمریکا از آن زمان به خوبی عمل کرده است.

وزارت دادگستری زمانی که آخرین پرونده موفقیت‌آمیز انحصار خود را در سال 1974 تشکیل داد، همین شرط را انجام داد و AT&T را مجبور کرد شبکه‌های تلفن محلی را که زمانی سیم‌های مسی را به اکثر خانه‌ها در آمریکا وارد می‌کردند، کنار بگذارد. این امر به یک رقیب مبتکر، MCI، اجازه داد تا از این سیم‌ها برای اتصال تلفن‌های خانگی و اداری به سیستم‌های انتقال ماهواره و مایکروویو پیشگام شرکت استفاده کند و نرخ تماس از راه دور را تا سال 1990 به نصف کاهش دهد.

شرط بندی در برابر رقابت

دیدگاه شکاکان شیکاگو که مخالف اجرای قانون بودند در طول دهه 1970 در قدرت رشد کرد و در سال 1981 با انتخاب رونالد ریگان که مدافعان خود را در قضاوت فدرال و نقش‌های رهبری در سازمان‌های مجری منصوب کرد به نقطه اوج رسید. این دیدگاه از آن زمان به بعد در برابر تغییرات در دولت مقاوم بوده است.

دادگاه‌ها دیدگاه شیکاگو را با پذیرش قاعده‌ای که خوش‌بینانه به عنوان « قاعده عقل » شناخته می‌شود، اجرا کردند که اجرای قانون ضدانحصار تنها در صورتی تضمین می‌شود که خطر نوآوری سردکننده وجود نداشته باشد. همانطور که دیوان عالی بیان کرد ، مداخله باید تنها پس از “مطالعه دقیق” صورت گیرد.

من در مقاله‌ای اخیر استدلال می‌کنم که وقتی بودجه‌های مجری محدود است، قاعده عقل فقط یک روش مؤدبانه برای لغو بخشی از قوانین ضد انحصار است، زیرا این قاعده موارد زیرساختی را، از جمله موارد دیگر، برای مجریان برای طرح دعوی بسیار گران می‌کند. و بودجه های اجرایی محدود است. اگرچه بودجه ها از دهه 1970 به صورت واقعی افزایش یافته است، اما نسبت به اندازه اقتصاد کاهش یافته است.

اجرای ضد انحصار در واقع آسیب دیده است. به غیر از پرونده مایکروسافت 20 سال پیش، که در آن هدف از هم پاشیدگی شرکت محقق نشد ، از زمان AT&T در سال 1974، هیچ پرونده انحصاری بزرگ دیگری تشکیل نشده است.

و حتی زمانی که پرونده‌هایی معمولاً توسط افراد خصوصی مطرح می‌شود، حکم عقل یک مانع عملاً غیرقابل عبور برای موفقیت ثابت کرده است.

آیا همه اینها حداقل منجر به افزایش نوآوری شده است؟ با توجه به اینکه گوگل و فیس بوک هر دو در سال های اخیر در ایالات متحده راه اندازی شده اند، ممکن است فکر کنید که پاسخ “بله” است.

اما هر دو – و همچنین نوآوری های باورنکردنی آنها – محصول انحصار نیستند، بلکه محصول رقابت هستند. گوگل با ایجاد الگوریتم هایی که رقبای خود از جمله آلتاویستا و یاهو را شکست می دهد، در جنگ های جستجو پیروز شد . فیس بوک با بهبود مفهوم شبکه اجتماعی که رقیب سابق مای اسپیس به ایجاد آن کمک کرد، نوآوری کرد. هر دو شرکت به لطف دسترسی برابر به اینترنت – به عبارت دیگر، بی طرفی شبکه – شکوفا شدند .

معیارهای نوآوری برای اقتصاد به عنوان یک کل، به جای داستان های موفقیت فردی، تصویری قابل اعتمادتر و کمتر دلگرم کننده ارائه می دهند. صحبت از حرفه اقتصاد این روزها ترکیب فعلی سودهای فزاینده شرکت ها با عدم وجود افزایش همراه در یک معیار از هزینه های کل اقتصاد برای نوآوری – سرمایه گذاری تجاری است.

این نتیجه دقیقاً همان چیزی است که در اقتصاد شرکت‌های بزرگ که به جای ارائه محصولات بهتر، از موقعیت‌های انحصاری خود سود می‌آورند، انتظار دارید.

جاده نگرفته

اروپا این مسیر را طی نکرده است.

در دهه‌های 1950 و 1960، زمانی که پایه‌های قانون ضدانحصار فعلی اروپا گذاشته شد، مجریان آمریکایی هنوز معتقد بودند که رقابت نوآوری را ترویج می‌کند. تاکید آمریکا بر محافظت از تازه‌کارها با قاره‌ای که هنوز از نازیسم در حال بهبودی است، طنین‌انداز شد و از انحصارات تحت حمایت دولت برای حفظ کنترل استفاده کرد. پرونده اتحادیه اروپا علیه گوگل کاملاً در این سنت است، همانطور که تحقیقات فیس بوک، که بر دیگر زیرساخت های اقتصادی جدید، رسانه های اجتماعی، تسلط دارد.

اگرچه اقدامات اجرایی اروپا فقط به طور مستقیم به نفع اروپایی ها خواهد بود، اما این اقدامات برای آمریکایی ها یادآور راهی است که طی نشده است.